Αποχαιρετισμός ΙΙ

έχουν περάσει 4 μήνες.... ως τώρα δεν ξαναέκλαψα...δεν συγκινήθηκα όταν έβλεπα την φωτογραφία της.. έλεγα ότι λυτρώθηκε..απαλάχτηκε από τους πόνους..δεν ήθελα να υποφέρει...
Τώρα όμως...τώρα βλέπω τις αδερφές της..και κάθε φορά που τις βλέπω σκέφτομαι την γιαγιά μου, τώρα που είμαι Θεσσαλονίκη και νιώθω την απουσία της..ξέρω οτι πλέον το σπίτι απέναντι είναι άδειο. Δεν έχουν μείνει παρά μερικά απο τα παλιά έπιπλα της. Σπαράζω μέσα μου, όταν βλέπω τις αδερφές της κάνω πως κοιτάω αλλού όταν μου ρχετε να δακρύσω και όμως μέσα μου θέλω να τις σφίξω στην αγκαλιά μου να πω σε αυτές πόσο την αγαπούσα την γιαγιά μου και πόσο μα πόσο πολύ μου λείπει...
Τα λόγια ποτέ δεν φτάνουν όταν θέλεις να περιγράψεις την αγάπη. Μπορούν να σου δώσουν μια ιδέα του πως είναι να το νιώθεις μέσα σου...