Μετά απο τόσα χρόνια σαν καθηγήτρια..ήρθε η ώρα να το ζήσω και γώ...Τα παιδιά που σε πάνε όλο και θα ρθουν και θα σου μιλήσουν και θα μοιραστούν διάφορα προσωπικά, αθλητικα, κουτσομπολίστικα μαζί σου. Άλλα μπορεί και να ζωγραφίσουν και κάτι για σένα(έχω 2 αμάξια, παλιότερα με ζωγραφίσαν και με νυφικό!! και μία την έψησα να με ζωγραφίσει 15κιλά λιγότερη..χοχο). Το χαίρομαι πάρα πάρα πολύ όταν συμβαίνουν αυτά..αλλά έβλεπα και άλλους καθηγητές που τους έκαναν και άλλα δωράκια..και έλεγα..χμμμ κοίτα να δεις.. και σήμερα ήρθε η ώρα για το δικό μου δώρο..
Προτελευταία ώρα...με πιάνει μια μαθήτρια της Β' τάξης και μου λέει οτι έχει ένα δωράκι για μένα..nice σκέφτομαι..Τις λέω " αφίσα του Σάκη;" (αστειάκι μεταξύ μας..μάλλον καταλαβε οτι είμαι ρουβίτσα..είμαι;;;;) ...κάνουμε μάθημα με τσατίζουν, ξεχνάω τι μου πε. Σχολόντας μένει παραπίσω.. μιλάμε και βγάζει κάτω απο το θρανίο της..ενα κομμάτι αλουμινόχαρτο..και μου το δίνει.. " κυρία..αυτό είναι το δώρο σας." Εγώ κατευθείαν: " πίτα είναι;" (εμ το πινασμένο τι θα λεγα). Ανοίγω το αλουμινόχαρτο και βλέπω μια χοντρούλικια φέτα απο ολοφρεσκο κεκάκι(αυτό το κλασσικο βανίλια-κακαο ...Marmorkuchen). "Αμάν, τέλειο φαίνεται!" Και μετα μου λέει οτι το έφτιαξε με τα χεράκια της..
Πρίν 5 λεπτά το μασούλησα και θέλω να σας πω οτι ήταν υπεργαμάτο! Μπορεί να μην είναι το σουπερντουπερ δώρο, αλλά είμαι τρελά χαρούμενη και ευτυχισμένη.
*σκουπίζει τα ψύχουλα απο το πληκτρολόγιο
