Την είδα. Το σώμα της σχεδόν ανύπαρκτο κάτω απο τα σκεπάσματα. Θαρρείς και δεν έχει σώμα. Τα άλλοτε αφράτα μάγουλά της έδωσαν τη θέση τους σ'αυτά τα σκαμμένα. Τα μάτια της εστιάζουν στον τοίχο. Με κοίταξαν για δευτερόλεπτα -άραγε με αναγνώρισε; Η γυναίκα που την φρόντιζε μου το'πε- χαμογέλασε το προσωπό της όταν σε είδε. Αναζητώ το χέρι της, αυτό που απο μικρό παιδί με φρόντιζε-δίνοντας μοθ στοργή, φαϊ ή και ξύλο όταν δεν άκουγα σ'αυτά που μου έλεγε. Ήταν σοφή, ήταν ένας άγιος άνθρωπος-τόση γαλήνη μέσα της, να συγχωρεί τους πάντες. Αυτά τα χέρια που ζάρωσαν απ τα γερατιά- που μαύρισαν απο την αρρώστια. Αυτά τα χέρια τα μητρικά. Δεν της είπα πόσο την αγαπώ-όχι σήμερα- αλλά το ξέρει και κει που θα πάει, το ξέρει. Παρέα με τον μπαρμπα Γιάννη, τον παππού μου. Το λέω τώρα...και θα τ'ακούσει. Γιαγιά μου σ'αγαπώ και θα μου λείψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου